Al sinds prehistorische tijden herdenkt men de overledenen. Dit is verbonden aan het geloven in een Dodenrijk en dat men baat heeft bij herdenken, offers en grafgiften. Alle rituelen tonen, dat de Dood en het Hiernamaals een groot mysterie zijn, waar men het beste voorzichtig mee omgaat. Daarom zijn er meer vragen, dan antwoorden over een mogelijk contact, over het uitzien van het Hiernamaals en of er een oordeel plaatsvindt.

Deze aspecten van dood en nagedachtenis spelen een grote rol in de cultuurgeschiedenis en hebben hun weg gevonden naar de kunsten. Van oudsher zijn er afbeeldingen van het Dodenrijk. Zoals in de Egyptische tombes of in de christelijke kunst, waar het “Laatste Oordeel” een belangrijke iconografie is. Evenals de Danse Macabre, de dans tussen levenden en doden in een noodlottige kringloop. Er zijn met zorg vormgegeven grafgeschenken. Er zijn portretten van de overleden voorouders en er zijn met name in het christendom bescheiden, rijke of overdreven vormgegeven grafmonumenten. Denk aan het megalomane monument voor paus Julius II. door Michelangelo.

In de niet-beeldende kunsten zijn er de werken van de klassieke dichters en natuurlijk de Divina Commedia; in de muziek de requiem-missen en eveneens het thema van de Danse Macabre.

Beeld Wikimedia Commons; Jean-Pol GRANDMONT